'బేసిక్ గా నాకు కలలు గుర్తుండవు.. కానీ ఈ కల ఏంటీ..? నాకు 70ఎంఎం లో చూసిన మూవీ అంత క్లియర్ గా డైలాగ్స్ తో సహా గుర్తుందీ....??!!!

అది మా ఊరి పడమర వైపు ఉన్న పొలిమేర. ఊరి చివరన స్కూల్ ఉంటుంది. స్కూల్ దాటాక ఇంతకు ముందు ఎప్పుడో పంటలు వేసి, ప్రస్తుతం ఖాళీగా వేసి వదిలేసిన మెట్టభూమి ఉంటుంది. అయితే మా ఊరికి అర కిలోమీటరు దూరంలో పెద్ద బండ ఉంటుంది. సుమారు ఒక అర కిలోమీటరు వరకు భూమి క్రింద నుంచి విస్తరించి ఉంటుంది. ఆ ప్రాంతంలో చాలా మంది ఎన్నో బోర్లు వేశారు. కానీ ఒక్క బోర్లో కూడా నీరు పడిన దాఖలాలు లేవు. స్కూల్ ప్రక్కనే ఒక బోరు బావి ఉంది. అందులో నీరు పడకపోవడంతో అలా వదిలేశారు.సాయంత్రం ఆరున్నర నుండి ఏడున్నర మధ్య అనుకుంటా మసక మబ్బు ఉంది. సడెన్ గా ఆ ప్రాంతానికి ఎలా వెళ్లానో తెలీదు. స్కూల్ గోడపైనుండి అవతలికి దూకాను. ఆశ్చర్యంగా అక్కడ ఒక చెరువు కనిపిస్తోంది. నేను చెరువు గట్టుపై ఉన్నాను. నాకు ఐదు అడుగుల దూరంలో... చెరువులో ఏపుగా మొలిసిన పెద్ద గడ్డి దుంపలు ఉన్నాయి. ఆ గడ్డి దుంపల పక్కన మనుషులు కనిపిస్తున్నారు. కొంచెం ముందుకు వెళ్లి చూశాను. వారు మనుషులే కానీ ఎందుకో వారిలో ఏదో తేడా కనిపిస్తోంది. ఏంటని గమనిస్తే నేను అప్పుడప్పుడూ చూసిన ఇంగ్లీష్ సినిమాల్లో డ్రాకులా క్యారెక్టర్లకు ఉండేటువంటి కోరల పళ్లు వారికున్నాయి. సడెన్ గా ఎవరో ఇద్దరు వచ్చిన నన్ను గట్టిగా పట్టుకున్నారు. శరీరారానికి నొప్పిగా అనిపిస్తే విదుల్చుకుంటున్నాను. వారి గోర్లు చాలా పొడవుగా మొనదేలి ఉన్నాయి.నన్ను వాళ్లు చెరువు లోపలికి లాక్కెల్లారు. చెరువు లోపల విచిత్రంగా పెద్ద కార్పోరేట్ ఆస్పిటల్ మాదిరి ఒక భవనం ఉంది. అందులో ఒక బెడ్ పై కూర్చోబెట్టారు. గోళ్లతో రక్కుతున్నారు. అప్పుడు మరో డ్రాకులా వచ్చి స్టెతస్కోపు లాంటి ఒక పరికరం తో ఏవో టెస్టులు చేసింది. 'ఇతనికి బ్లడ్ సరిగ్గాలేదు' వదిలేయండి అని చెప్పింది. నాకు ఆశ్చర్యం, ఆనందం, భయం మూడూ ఒకే సారి వచ్చాయి. కానీ ఇంత పెద్ద భవనుండి ఎటు వెళ్లాలి..? ఎలా వెళ్లాలి..?? అని ఆలోచిస్తున్నాను. అప్పుడే నాకు హెల్ప్ చేసిన డ్రాకులా, ఒక విజిల్ నా చేతికి ఇచ్చింది. 'ఈ విజిల్ ఊదుతూ వెళ్లూ.. ఒక్కో డోర్ తెరుచుకుంటుంది. అని చెప్పింది. నేను విజిల్ వేసినా కొద్దీ ఒక్కో డోర్ తెరుచుకుంటుంది. డోర్ కు అడ్డంగా వేసిన తెల్లని కర్టెన్ ను దాటుకుంటూ.. ఒక ఐదారు డోర్లు దాటాను. అంతా చీకటి కమ్ముకుంది. ఒక్క సారిగా వెలుగులోకి వచ్చే సరికి విచిత్రంగా మా స్కూల్ ప్రక్క గళ్లీ రోడ్ లో నడుస్తున్నాను.అప్పుడే స్కూల్ ఆవరణలో ఏదో సినిమా షూటింగ్ జరుగుతుంది. ఏదో పాటను చిత్రీకరిస్తున్నారు. అక్కడ అందర్తో పాటు నిల్చుని నేనూ స్టెప్ వేశాను. డ్యాన్స్ మాస్టారు వచ్చి నీ స్టెప్ బాలేదు పక్కకు జరుగు అన్నాడు. నేను ఫీల్ అయ్యి ప్రక్కకు జరిగి స్కూల్ బయట అడుగు పెట్టాను.మా ఊర్లో బోనాల పండగ జరుగుతోంది. పోతు రాజులు చర్నకోలలు చరుస్తూ వస్తున్నారు. నేను ఎగిరి ప్రక్క ఇంటి గోడపైన కూర్చోబోయాను. పోతురాజు వచ్చి ఒక్క సారి చర్నకోలతో కొట్టాడు. కానీ ఏమి దెబ్బ తాకలేదు. మరో వ్యక్తి కొట్టడానికి వచ్చాడు. పక్క గల్లీలోకి వెళ్లాను. చిత్రంగా ఇబ్రహిం పట్నం చెరువు కట్ట పైన అమ్మ, మామలతో కలిసి నడిచి వెళ్తున్నాను. కొద్ది దూరం నడవగానే మళ్లీ స్కూల్ పక్కన గల్లీ వచ్చింది. ఇదేం విచిత్రమో అర్థం కాలేదు.అప్పటికే నాలుగైదు రోజులు గడిచిపోయాయి. నాకు తెలిసిన ఫ్రెండ్ ఒకతను వచ్చాడు. గోడపై కూర్చున్నాము. 'నువ్వు విజిల్ తీసుకొచ్చావంట కదా.. స్కూల్ ప్రక్కన బోరు బావిలోంచి ఎవరో అమ్మాయి అడుగుతోంది. అక్కడికి ఎవ్వరు వెళ్లినా సుందర్ అని మాట్లాడుతోంది. ఆ విజిల్ లేకుంటే ఆ అమ్మాయిని అక్కడ నుండి వెళ్లగొడతారంటా..' అని చెప్పాడు. కానీ విజిల్ ఎక్కడ పడేశానో నాకు గుర్తు లేదు. అటువైపు వెళ్లాలంటే భయం వేసింది.స్కూల్ ప్రక్క సందులోంచి నడుచుకుంటూ వెళ్తుంటే.. ఆఫీసు నుండి కాల్ వచ్చింది. షిఫ్టులు అడ్జెస్ట్ అవ్వడం లేదు. ఏం చేయాలి అంటూ.. వారికి ఏదో చెప్పి పెట్టేశాను.స్కూల్ మెయిన్ రోడ్ నుండి మా ఇంటి వైపు బయలుదేరాను. అప్పుడే వెనకనుండి ఏదో లాగుతోంది. ఏంటి అని చూస్తే ఏదో ఆకర్షణ బలం, గాలి బలంగా లాగుతోంది. నా ప్రక్కన వచ్చే అతన్ని అడిగాను. అన్నా ఏంటో అటువైపు లాక్కుపోతోంది. అంటే అతను చేయి అందించాడు. నేను మెళ్లిగా ఇంటివైపు నడుస్తున్నాను. 'ఏయ్ ఏంటి ఎక్ష్ట్రాలుచేస్తున్నావ్.. వెంట పడుతున్నా అని పొగరా' అనే మాటలు అమ్మాయి గొంతు నుంచి వినిపిస్తున్నాయి. పక్కకు తిరిగి చూస్తే ఈ అమ్మాయిని ఎక్కడో చూసినట్టుందే అనుకున్నా. చిత్రంగా ఆ డ్రాకుల భవనం నుండి ఆ రోజు నాకు హెల్ప్ చేసిన డ్రాకులా. కానీ డ్రాకులా లేదు మామూలు అమ్మాయిలా ఉంది. చూడటానికి మిస్ యూనివర్స్ లాగా ఉంటుందనుకున్నా.. అలా లేదు కానీ అందంగా ఉంది. చూపు తిప్పుకోలేనంత అందంగా ఉంది.'నువ్వు డ్రాకులాగా మారతావా..? నేను మనిషిగా మారనా అంటోంది. నేనేమి మాట్లాడలేదు. నీ గురించి నన్ను మా వాళ్లు మా ప్రపంచం నుండి వెళ్లగొట్టారు అన్నది. నాకు జాలేసింది. మరి నేను డ్రాకులాగా మారనా అన్నాను. తర్వాత మళ్లీ నేనే.. మాట్లాడుతూ నువ్వే మనిషిగా మారు అని ఆ అమ్మాయిని అడిగాను. ముందుకు నడుస్తుంటే ఎవరో రాజకీయ నాయకుడు.. కనిపించి జిల్లాలో జరుగుతున్న మీటింగ్ లో ఎవరో ఏదో మాట్లాడాడు అని చెప్పాడు. ఆ అమ్మాయి కళ్లు మూసి తెరిచి... అక్కడ ఆ రాజకీయ నాయకుడు ఏమి మాట్లాడాడో కరెక్టుగా చెప్పింది. ఇంకా ఏదో మాట్లాడుతున్నాము. వాయిస్ సరిగ్గా వినిపించడం లేదు. విజువల్ కూడా మాయమౌతోంది. అంతా సెట్ అయ్యే సరికి ఆ అమ్మాయి నా పక్కన లేదు. బోరు బావి దగ్గరకు వెళ్లాను. అందులోంచి ఆ అమ్మాయి వాయిస్ వినిపిస్తోంది. దాని చుట్టూ కొంత మంది నిల్చున్నారు. నేను అనుకుని వారితో మాట్లాడుతోంది. 'ఓయ్ దిమాక్ తిరుగుతుందా..? నా గురించి స్కూల్ దాటి వచ్చి మాట్లాడినవ్.. ఇప్పుడు బోరు బటయకు వచ్చి చూసి మాట్లాడొచ్చు కదా..? నేను అనుకుని ఎవరితోనో మాట్లాడుతున్నావు' అని కోపంగా అన్నాను.అప్పుడే మెలుకువ వచ్చింది. మొబైల్ లో టైం చూస్తే ఉదయం 5.05 నిమిషాలు అవుతోంది. ఈరోజు డెస్క్ లో మార్నింగ్ డ్యూటీ 6 గం.లకు. మళ్లీ పడుకున్నా.. ఆ కల కంటిన్యూ అవుతుందేమో అని చాలా సేపు ట్రై చేశాను. కానీ లాభం లేదు...ప్చ్..

'బేసిక్ గా నాకు కలలు గుర్తుండవు.. కానీ ఈ కల ఎందుకో 70ఎంఎం లో చూసినంత క్లియర్ గా డైలాగ్స్ తో సహా గుర్తున్నాయి...'

సుందర్